صدایم کن

مرا بخوان
صدایم کن

ای اشتیاق بی انتها

ای ایستاده بر فراز زمان

که رهگذری خسته ام

در بیابانی بی آب

تفتیده در آفتاب

و تو تک درخت صحرایی

با سایبانی گسترده و آبی روان

مرا سوی خویش بخوان

ای رویش بهار در هجوم خزان

که درمانده ام در چالش های زندگی

و همهمه هایی که نام مرا فریاد می زنند

و تو برتر از هر صدای آشنا و دلنشینی

با طنین گرم هدایت

مرا از یاد مبر

که می سوزم

در آتشی که خود برافروخته ام

و تنها تو می توانی

خنکای سرود ابراهیم را

در گوش آتش بخوانی

مرا بخوان در خوش ترین خاطره ایام

در جشن حضور